پیوسته مسیر زندگی‌تان اسلام باشد

به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید «حسن پورنخعی‌خیر آبادی» که نام پدرش حسین است، بیستم فروردین ماه ۱۳۳۷، به دنیا آمد. او در دوران دفاع مقدس از سوی بسیج به جبهه اعزام شد و در مسئولیت رزمنده طی عملیاتی در سومار یکم آذر ماه ۱۳۶۱، به شهادت رسید.

در ادامه متن وصیت‌نامه شهید «حسن پورنخعی‌خیرآبادی» را می‌خوانید.
 
پس از تقدیم عرض سلام خدمت مادر عزیزم، امیدوارم که پیوسته و در راه حق تعالی کوشا باشید که اصلاح جامعه در راهی است که پروردگار نشان داده است. مادر عزیزم! چگونه می‌توانم از زحمات فراوان شما که برای تربیت من کشیدید تشکّر کنم؟ چگونه می‌توانم محبّت‌های شما را جبران کنم؟ هر چند که در زمان حیات نتوانستم جبران کنم، ولی امیدوارم که حلالم کنید. هرکس موظف است از اسلام دفاع کند و وظیفه‌ی من هم این است که در این راه قدم بردارم تا با نثار خون خود بتوانم دِین خود را نسبت به اسلام اَدا کرده باشم و إن شاالله خداوند به شما قدرت دهد که بیشتر در این راه کوشش نمایید.
راضی نیستم چنانچه شهادت نصیبم شد برای من گریه کنید، زیرا که من نمی‌میرم بلکه زنده هستم و نزد خداوند روزی می‌برم. خواهران و برادران عزیزم! از شما هم تقاضا می‌کنم اگر از من رنجشی دیده‌اید حلالم کنید و بدانید اگر می‌خواهید خوشحال باشم باید شما برادرانم اسلحه را به دست گیرید و در راه اسلام و قرآن کوشش نمایید. امام را تنها نگذارید و پیوسته مسیر زندگیتان مسیری باشد که اسلام آن را تعیین کرده است.
خواهران عزیزم! از شما می‌خواهم که همچون زینب (س) پیام خون مرا به همه برسانید و راه مرا همیشه در نظر داشته باشید. از کلیّه‌ی دوستان و آشنایان خواهشمندم مرا عفو کنند. والسّلام.

پیام شاخص شهید بزرگوار بر اساس متن وصیّت نامه و مطابقت با آیات و روایات

پیام شهید: مادر عزیزم چگونه می‌توانم از زحمات فراوان شما که برای تربیت من کشیدید تشکّر کنم.

شاهد قرآنی: وَ وَصَّیْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَیْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْناً عَلى‏ وَهْنٍ وَ فِصالُهُ فی‏ عامَیْنِ أَنِ اشْکُرْ لی‏ وَ لِوالِدَیْکَ إِلَیَّ الْمَصیرُ (لقمان/۱۴)
و انسان را در باره پدر و مادرش سفارش کردیم مادرش به او باردار شد، سستى بر روى سستى؛ و از شیر بازگرفتنش در دو سال است. [آرى، به او سفارش کردیم‏]که شکرگزارِ من و پدر و مادرت باش که بازگشت [همه‏]به سوى من است.
وَ قَضى‏ رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کَریماً (اسراء/۲۳)
و پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید و به پدر و مادر [خود]احسان کنید. اگر یکى از آن دو یا هر دو، در کنار تو به سالخوردگى رسیدند به آن‌ها [حتى‏]«اوف» مگو و به آنان پرخاش مکن و با آن‌ها سخنى شایسته بگوى.

شاهد حدیثی: امام سجاد (ع) می‌فرماید: أمّا حَقُّ ذِى المَعروفِ عَلَیکَ فَأن تَشکُرَهُ وتَذکُرَ مَعروفَهُ، وَ تُکسِبَهُ المَقالَةَ الحَسَنَةَ وَتُخلِصَ لَهُ الدُّعاءَ فیما بَینَکَ وَ بَینَ اللّه عَزَّوَجَلَّ، فَإذا فَعَلتَ ذلِکَ کُنتَ قَد شَکَرتَهُ سِرّا وَ عَلانیَةً، ثُمَّ إن قَدَرتَ عَلى مُکافاتِهِ یَوما کافَیتَهُ. (لوامع صاحب‌قرانى مشهور به شرح فقیه، ج‏۸، ص ۷۸۳)
امام سجاد (ع) فرمودند: حقّ کسى که به تو نیکى کرده، این است که از او تشکّر کنى و نیکی‌اش را به زبان آورى و از وى به خوبى یاد کنى و میان خود و خداى عزّوجلّ برایش خالصانه دعا کنى، هرگاه چنین کردى بى‌گمان پنهانى و آشکارا از او تشکّر کرده‌اى. سپس اگر روزى توانستى نیکى او را جبران کنى، جبران کن.

انتهای پیام/