سردار محمد جعفري شهيدي از قافله شهداي پيشمرگان مسلمان كرد

شهيد محمد جعفري

(1359-1333 ه.ش)

شهيد محمد جعفري معروف به حه‌مه رابي در سال 1333 در شهرستان دهگلان زاده شد. تا اواسط سال سوم مقطع راهنمايي به تحصيل ادامه داد. در همان سال بود كه با نهضت چشمگير حضرت امام (ره) آشنا شد و به جمع عاشقان آن قائد جليل‌القدر پيوست. پس از پيروزي شك.همندانه انقلاب اسلامي و پيدايش گروهك‌هاي ضدانقلاب در منطقه‌ي دهگلان به مبارزه‌ي قاطعانه با آنان برخاست. در سال 1358 به عضويت سازمان پيشمرگان كرد[1] شاخه‌ي دهگلان درآمد و پس از مدتي به خاطر شايستگي و لياقتي كه از خود نشان داد به فرماندهي آن سازمان منصوب شد. در تاريخ 8/5/59 هنگامي كه به منظور بازديد از محور موچش[2] بلبان‌آباد[3] رفته بود در روستايي به نام هوارپان[4] مورد كمين نيروهاي ضدانقلاب قرار گرفت و همراه 2 نفر از همرزمان دلاور خود به شهادت رسيد. از شهيد جعفري 1 فرزند پسر و 1 فرزند دختر به يادگار مانده است.

سيري در خصوصيات شهيد:

شهيد محمد جعفري بي‌نهايت ساده و بي‌تكبر بود؛ اخلاص عجيبي داشت؛ مي‌شد خلوص و سادگي را در اعمال و رفتار او به وضوح مشاهده كرد. دلسوز بود؛ در آنچه كه به او محول مي‌گرديد خيانتي روا نمي‌ديد؛ خود را وقف انقلاب و اهداف نظام مي‌دانست و از مبارزه با دشمنان اسلام و قرآن لذت مي‌برد. گروهك‌هاي ضدانقلاب از دست او ستوه آمده بودند و مي‌خواستند به هر طريقي او را از سر راه خود بردارند و چون در اين راستا موفق نمي‌شدند خانواده‌ي او را مورد اذيت و آزار قرار مي‌دادند؛ به طوري كه او به خاطر آن كه بتواند با خبال آسوده به مبارزه با آن اشرار پليد بپردازد، خانواده‌ي خود را از دهگلان به قروه انتقال داد. نيروهاي ضدانقلاب به حدي با او عداوت و دشمني داشتند كه او را بسيار ناجوانمردانه به شهادت رسانيدند و بدنش را تكه تكه كردند. از اين اسناد محكم و معتبر كه بتواند شقاوت و سنگدلي آن بيرحمان خود فروخته را به مرحله‌ي اثبات برساند، بسيار است. شهيد محمد جعفري نماز را وسيله‌اي براي رسيدن به شهادت مي‌دانست و هميشه در نماز خاضعانه از خداوند مي‌خواست كه شرف شهادت را نصيب او نمايد. روزه‌داري بود كه با لذت يك پيروزي و خستگي طاقت‌فرساي مبارزه با اشرار افطار مي‌كرد و در فرجام زندگي دنيايي خود هم با گلوله و خون افطار ساخت كه بهترين نوع روزه گشادن است. او بسيار صبور و شكيبا بود؛ از سختي مبارزه و جهاد احساس خستگي و ملامت نمي‌نمود؛ قلبي صاف و مهربان داشت؛ در وجود او كينه و عداوت حاضر نمي‌شد. هميشه مي‌خواست كه ديگران را از كارهاي بد باز‌دارد و به سوي كارهاي حسنه سوق دهد. بي‌ادعا بود؛ در برابر آن همه رنج و مشقتي كه متحمل مي‌شد توقع چيزي را نداشت. خير‌خواه ديگران بود و آنها را مورد راهنمايي و ارشاد قرار مي‌داد.