این انقلاب برای مستضعفان منشا خیر و برکت است
به گزارش نوید شاهد گلستان؛ شهید محمود دروهی فرزند امیر دروهی و خان بی بی جهانتیغ در تاریخ بیست و دوم آبان سال ۴۴ در دامان خانواده‌ای متدین، مذهبی و کارگر در روستای باغلی مرامه از توابع مینودشت دیده به جهان گشود.
شغل پدرش او کشاورزی بود ولی، چون خودش مالک زمین نبود مجبور شد برای تامین مخارج خانواده پرجمعیت خود در زمین‌های دیگران کارگری کند. همین امر سبب می‌شد هر ساله برای کار در روستا‌های مختلف ساکن شوند به گونه‌ای که شهید دوران کودکی اش را در چندین روستا از جمله سارجیکو و نامتلو سپری کرد.
تا اینکه زمان رفتن او به مدرسه فرا رسید. او تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان شهیدنادرخانی درجعفرآباد نامتلو آغاز کرد و در سال ۵۷ موفق شد دوره ابتدایی را به پایان برساند.
در همان سال‌ها با وجود سن کم خود در راهپیمایی و تظاهرات در شهر‌های علی آباد و خان ببین شرکت می‌کرد. او همواره از حامیان انقلاب و امام امت بود و توصیه اش این بود که انقلاب را رها نکنید که انشااله این انقلاب برای مستضعفان منشا خیر و برکت است.
او در سال ۵۸ وارد مدرسه راهنمایی شهید موسوی درروستای دارکلاته شد ولی بعد از پایان سال اول راهنمایی ترک تحصیل کرد و در کار کشاورزی به پدر خود کمک می‌کرد.
از جمله ویژگی‌های برجسته اخلاقی او حس وطن دوستی و خدمت به کشور بود. شهید همیشه سعی داشت با رفتار و کردار خود جامعه را به سوی پیشرفت ببرد.
بعد از پیروزی انقلاب با حضور در بسیج و مجالس برای ایجاد آرامش و امنیت در کشور و حفظ دستاورد‌های انقلاب و دفاع از خون شهدا تلاش می کرد. او به انجام واجبات دین و احکام بسیار اهمیت می‌داد و لحظه‌ای از نماز و روزه اش غافل نمی‌شد. حضور در مساجد و مراسمات مذهبی و جلسات دعا از او جوانی مذهبی و مومن به بار آورده بود که مورد تحسین همگان قرار داشت.
در دوران جنگ تحمیلی و قبل از اعزام به خدمت به صورت داوطلبانه در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل حاضرشد و ۵ ماه در مریوان از خاک کشورش دفاع کرد. او همچنین قبل از اعزام به خدمت سربازی با دختری از اقوام خود ازدواج کرد و در تاریخ بیست بهمن سال ۶۳ به خدمت رفت. در زمان حضورش در جبهه صاحب فرزند دختری شد که با تولدش شادی را در زندگی برای او به ارمغان آورد.
شهید دروهی ۱۶ ماه با تمام وجود از خاک کشورش دفاع کرد در روز شهادتش او سر پست نگهبانی بود وقتی متوجه شد یکی از دوستانش که برای شناسایی رفته بود شهید شد با اصرار زیاد برای بازگرداندن جسدش به جلو رفت و وقتی جنازه او را پیدا کرد در موقع برگشتن به عقب یک مین زیر پایش منفجر شد و بدین ترتیب در تاریخ بیست و هشت فروردین سال ۶۵ با جوانمردی و رشادت در مریوان به درجه رفیع شهادت نایل گردید.
پیکر این شهید بزرگوار بعد از تشییع با شکوه در علی آباد و نامتلو در تاریخ چهارم اردیبهشت سال ۶۵ طبق وصیت خود ایشان در قبرستان امامزاده قاسم در گلزار شهدای دلند به خاک سپرده شد.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
