حامی یتیمان بود/ خاطراتی از بسیجی شهید علی احمد اقبال شفیق
نوید شاهد کردستان:شهید
علی احمد اقبال شفیق
و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون
در بیست و سوم اسفند ماه سال 1326 در روزهای پایانی سال ، ایامی که مردم خود را برای ورود به سال جدید آماده می کردند در خانواده ای مستضعف اما آکنده به عشق اسلام و اهل بیت طاهرین (ع) کودکی پا به عرصه وجود نهاد.
اقبال و گل بدل با عشق و شعف زائد الوصفی و با ارادت به خاندان نبوت و امامت وی را علی احمد نام نهادند. علی احمد در همان دوران کودکی برای یادگیری دستورات نورانی قرآن کریم در مکتب خانه قدیمی زادگاهش ثبت نام و در همان مکتبخانه توفیق یادگیری قرآن را پیدا کرد. سپس تا پایان دوره ابتدایی تحصیل نمود سال 1362 ازدواج نمود و صاحب سه پسر شد.
با
پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و به دنبال آن آغاز جنگ تحمیلی علی احمد جزء معدود
کسانی بود که عاشقانه برای خدمت به رزمندگان اسلام هدایای مردمی را جمع آوری می
کرد و آنها را به جبهه های حق علیه باطل می فرستاد. اما این کارها نتوانست قلب
عاشق این مرد خدائی را تسکین دهد تا سرانجام در سال 1361 عاشقانه در لباس مقدس
بسیجی برای دفاع از میهن اسلامی عازم جبهه های حق علیه باطل گردید.
این بسیجی مخلص و این عاشق دلباخته پس از ماهها مجاهدت و ایثار در راه اسلام و انقلاب سرانجام در 9/12/1364 در بمباران هوایی بانه بر اثر اصابت ترکش به سعادت شهادت دست یافت و جاودانه شد . مزار مطهرش در گلزار شهیدان دلبران نورافشانی می کند.
برادر شهید در وصف شهید چنین می گوید :
« شهید همیشه در کارهای خیر پیش قدم بود و هیچ وقت اجازه نمی داد به ضعیفی زور گفته شود. بسیار با تقوا و مردم دار بود. همیشه به تهیدستان و فقیران کمک می کرد. حامی یتیمان بود و برای خدمت به یتیمان با عشق و علاقه همیشه پیش دستی می کرد. به یاد دارم فرد یتیمی که در روستا بود همیشه مورد حمایت قرار می داد تا اینکه وی را صاحب زن و زندگی کرد. زمانی که با بسیج ادارات همکاری می کرد بسیار زحمت می کشید . روزی به او گفتم چرا اینقدر به کارت اهمیت می دهی مگر زن و بچه نداری؟ پاسخ داد : من عاشق خدمت هستم و وقتی دیر به خانه بر می گردم با شوخی و مزاح با خانواده ام دل آنها را به دست می آورم و بدین طریق جبران می نمایم. شهید فردی وظیفه شناس بود و کاری را که به او واگذار می شد یا وعده انجامش را می داد در انجام آن دقت عمل داشت و می گفت اگر کار را در موقع خودش انجام بدهیم خداوند هم آن را برای ما آسان می کند.
