تا شايد برگردد/شهید معظم محمد نا در رستم توریوری

شهید معظم محمد نا در رستم توریوری

مورخه چهاردهم فروردین ماه سال یکهزارو سیصد و چهل و پنج در روستای توریور سنندج دیده به جهان گشود. پدر و مادرش عبدالقادر و محبوبه کشاورز و دامدار بودند. بعد از گذرانیدن دوران خردسالی در دبستان ثبت نام شد. وی تا کلاس پنجم ابتدایی درس خواند سپس ترک تحصیل نمود و در کنار پدرش تن به کار پر زحمت کشاورزی و دامداری سپرد.

پس از پاکسازی روستای توریور از لوث وجود ضد انقلاب، با عشقی که به حضرت امام خمینی(ره) و نظام جمهوری اسلامی داشت، در ساختن پایگاه رزمندگان اسلام در روستا به کمک آن ها شتافت و هیچ گونه ترسی به دل راه نداد.

با رسیدن به سن انجام خدمت سربازی، داوطلبانه خود را معرفی و پس از طی دورۀ آموزشی در ارتش، در لشکر ۹۲ زرهی اهواز سازماندهی شد.

وی پس از ماه ها خدمت صادقانه و ابراز شجاعت و لیاقت در مبارزه با دشمن، درتاریخ ۲ ̷ ۵ ̷۱٣٦۷ در منطقۀ عملیاتی جنوب کشور در درگیری با نیروهای دشمن به فیض عظمای شهادت نائل آمد. تا کنون هیچ گونه آثاری از پیکر مطهر شهید محمد نادر رستم توریوری بدست نیامده و جاوید الاثر میباشد.

وقتی روستای ما از ضد انقلاب پاکسازی شد، رزمندگان اسلام در ارتفاعات مشرف بر روستا به سرعت دست بکار شدند تا پایگاه بسازند. نادر داوطلب شد با استفاده از قاطر و الاغ به آنجا مصالح ماسه و سیمان، آب و غذا ببرد. خیلی سخت بود. هرآن امکان حملۀ ضد انقلاب هم بود. گفتم نادر نرو احتمال دارد گلوله بخوری یا روی مین بروی. گفت مادر اصلا نترس. هیچی نمی شود. درثانی این تنها راه کمک کردن من است. خیلی به درس خواندن علاقه مند بود. پدرش که به رحمت خدا رفت،ضربۀ روحی سختی خورد و خیلی پدرش را دوست داشت. ده روز به مدرسه نرفت بعد هم دلسرد شد و ترک تحصیل کرد. خیلی پسر خوبی بود. اگر اثری از جنازه اش پیدا می شد من دلم آرام می گرفت. اما در تمام این سال ها همیشه چشم به در حیاط دوختم تا شاید برگردد. همیشه عکس کوچکی از حضرت امام راحل(ره) را در جیبش داشت. یکبار که در حال درو کردن بود، از جیب پیراهنش افتاد. گفتم نادر جان چرا همیشه این عکس را به همراه داری؟ گفت مادر جان، پرسیدن ندارد. من عاشق رهبرم هستم و این طوری همیشه احساس می کنم به ایشان نزدیکم.

 از خاطرات خانم رستم توریوری، مادر شهید