من با سلاح ایمان به جنگ توپ و تانک دشمن رفتم
به گزارش نوید شاهد سیستان و بلوچستان، شهید «احمد صفرزایی»، پانزدهم اردیبهشت 1350، در شهرستان زابل به دنیا آمد. پدرش محمدعلی، کشاورزی می‌کرد و مادرش کبری نام داشت. دانش آموز اول متوسطه بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. یکم بهمن ماه 1365، با سمت کمک تیرانداز در شلمچه بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سر و پهلو، شهید شد. مزار او در بهشت مصطفی شهرستان زاهدان قرار دارد.
بسم الله الرحمن الرحيم
بسم رب الشهداء و الصديقين
به نام کسی که موجودی بالاتر از همه موجودات به نام انسان آفرید و به نام کسی که ما بـه خاطر آن در جبهه هستیم و به نام آن که هست را به وجود آورد و در پایان به نام کسی که روزی دهنده جهانیان است.
گوشه‌ای از وصیت نامه خود را شروع می کنم؛ اول می گوییم که ای پدر و مادرم و ای برادر و خواهرم در شهادت من اشک نریزید و بر سر نزنید چون بـه گفته قرآن مجید: «شهیدان زنده اند و نزد آفریدگار خود روزی می خورند» و هر پنج شنبه اندکی حنا آورید و بر قبرم بمالید چون می خواهم مانند علی اکبر (ع)، حسين (ع) باشم.
و باز پرچم سبزی در خانه زنید چون نشانه شهادت و شهید است. جسد تکه تکه مرا به مردم نشان بدهید تا مردم ببینند من هم چون حسین ابن علی (ع) به شهادت رسیدم و به آنها بگویید که من با سلاح ایمان به جنگ توپ و تانک دشمن رفتم. چون می خواهم مردم بفهمند که من مثل حسین (ع) به شهادت رسیده‌ام.
ای مادر و خواهر گرامی من، بر شهادت من اشک نریزید که دشمنان از این گریه و زاری شما استفاده می کننـد بـه دوستانم بگویید که راه مرا ادامه بدهند و به جبهه بیایند تا کار جنگ را یکسره کنند و دیگر به دوستان و قومان من بگویید که مرا حلال کنند و پدر و مادر گرامی و برادر و خواهر گرامی‌ام اگر امکان دارد مرا کنار برادرم محمد جانم قبر بکنند. چون می خواهم بلکه اگر کنار محمد باشم، محمدرضای من گناهان من را بشوید، چون من خیلی در زندگی خود گناه کرده ام و امیدوارم خدا مرا ببخشد. دیگر عرضی ندارم.
ای امت ایران و ای پــدر و مادرم جز پیروی از رهبر کبیر انقلاب از کسی پیروی نکنید به امید پیروزی حـق بـر باطل.
«شهید شمع تاریخ است میسوزد و به جامعه اش روشنایی میبخشد».
