شهید «جمیل نصرالهی» تبلیغات پوچ و بی اساس معاندین را نقشه بر آب کرد

به گزارش نوید شاهد کردستان؛ شهید جمیل نصرالهی روز یکم خرداد ماه سال ۱۳۲۱ از خانواده‌ای متدین و کشاورز در روستای دزلی از توابع شهرستان مریوان به دنیا آمد.
وی دوران کودکی و نوجوانی را در همان روستا سپری کرد، عدم امکانات آموزشی و تحصیلی باعث شد که از کسب علم و دانش بی بهره بماند.
جمیل فردی مومن، با تقوا و متواضعی بود و محبوبیت خاصی در میان مردم خصوصا قشر جوان داشت، با استفاده از همین موقعیت در روستا مردم را به پیوستن به نیرو‌های انقلابی تشویق می‌کرد.
وی در سن جوانی با دختری از خانواده‌ای مومن ازدواج کرد و حاصل این پیوند ۶ فرزند است.
جمیل برای معاش خانواده همیشه در تکاپو بود تا سر انجام روز یکم اسفند ماه سال ۱۳۵۹ بر اثر انفجار توپ جنگی عراق به شهادت رسید.
پیکر مطهر او و چند تن از شهدای دیگر، پس از تشییع در روستای دزلی به خاک سپرده شد.
مشاجره با ضد انقلاب
تعدادی از افراد گروهک ضد انقلاب موسوم به «رزگاری» برای جذب نیرو به روستای دزلی آمده بودند، در حین تبلیغ آن‌ها میان مردم، جمیل با فریاد بلند گفت حرف این‌ها را گوش نکنید، این انقلاب حاصل خون هزاران شهید است و با انتخاب مردم به وجود آمده مردم ایران به این انقلاب رای داده اند، پس این حکومت حکومت مردمی و حامی مستضعفان است.
اعضای گروهک رزگاری و سخنرانشان به خشم آمدند و با تهدید و داد و فریاد جمیل را محاصره کردند و به مردم میگفتند حرف‌های این فرد (جمیل) را باور نکنید او جیره خوار است و میخواهد شما را گول بزند.
باز جمیل ساکت ننشست و در حالیکه او را گرفته بودند می‌گفت: ما راه خودمان را انتخاب کرده ایم. شما مردم راه گمراه می‌کنید، مردم بیدار شده اند.
تبلیغات پوچ معاندین نظام
با پیروزی انقلاب اسلامی با وجود کمی رسانه‌ها تبلیغات گسترده‌ای بر علیه لین نظام می‌شد.
جمیل رادیویی داشت و مرتبا به اخبار و فرمایشات امام (ره) گوش می‌داد پس از آن همین اخبار و فرموده‌های امام (ره) را به زبان ساده تری بین مردم بازگو می‌کرد تا تبلیغات سوء معاندین را خنثی کند. همین امر باعث شده بود تا دشمنان انقلاب به خونش تشنه باشند، اما او توجهی نمی‌کرد و آنچه را که دوست داشت انجام می‌داد.
بیان واقعیات انقلاب از زبان جمیل در بین مردم، تبلیغات پوچ و بی اساس معاندین را نقشه بر آب کرده بود.
شهادت
روستای دزلی به دلیل موقعیت جغرافیایی و مرزی نسبتا نزدیک که با عراق داشت همواره مورد آماج توپخانه‌های عراقی قرار می‌گرفت.
صدای توپ و تفنگ برای اهالی روستا امری عادی شده بود، اما آن روز صدای توپ و تانک‌ها برای من جوری دیگر بود، با هر صدای توپی که شلیک می‌شد و بر زمین می‌نشست تپش قلب من هم بیشتر و بیشتر می‌شد.
از آن طرف سوخت ما تمام شده بود و جمیل به همراه چند نفر دیگر برای آوردن هیزم به کوه رفته بود، بار اول هیزم‌ها را آورد و مجددا برای آوردن بار دوم راهی شد، در این حین ناگهان صدای شلیک توپی مهیب به گوشم آمد انگار که در چند قدمیم بود، بی معطلی خودم را به پشت بام رساندم به محل اثابت گلوله توپ نگاه می‌کردم، بی اختیار گفتم جمیل شهید شده، همسایه‌ها که کنارم بودن گفتند: مگر علم غیب داری چرا اینجوری صحبت می‌کنی؟
همانطور که مشغول صحبت و تماشای صحنه بمباران بودیم خبر شهادتش را به ما دادند.

(راوی: همسر شهید)