شهید خطه آبادان

هر دو برادرم توفیق و صالح در ماموریت جنوب بودند که جنگ شروع شده بود. یکبار توفیق تلفنی با ما تماس گرفت. صدای شلیک گلوله و انفجار و خمپاره و ... واضح به گوش می رسید. تلفن هم مرتب قطع و وصل میشد. توفیق گفت، اینجا خیلی شلوغ است. فشار دشمن خیلی زیاد است و... گفتم: مواظب خودتان باشید و به خداوند توکل کنید. پانزده روزی گذشت. برادرم صالح برگشته بود و با ناراحتی گفت: توفیق ترکش خورده و من به تنهایی نمی توانستم او را به سنندج برگردانم. باید کس دیگری همراهم بیاید و کمک کند. برادرم صالح از شهادت توفیق اطلاع نداشت. وقتی توفیق را به بیمارستان می رسانند، هنوز زنده بوده و به محض اینکه صالح می آید تا کمک ببرد، توفیق نیز به شهادت می رسد. پیکر مطهرش را به سنندج منتقل کردند و اگرحضور گسترده مردم مسلمان سنندج و ابراز همدردی آنها نبود، نمی توانستیم تحمل کنیم.

(از خاطرات شریفه کرمی- خواهر شهید)