به دلم الهام شده بود همسرم به شهادت می رسد

آن روز خودبه خود بسیار بی تاب بودم. به هر جایی می رفتم فوراً به خانه برمی گشتم. به دلم افتاده بود که اتفاقی افتاده و یا می افتد. اذان ظهر را که گفتند، وضو گرفتم نماز بخوانم که صدای زنگ درب حیاط آمد. خودم درب را باز کردم. یکی از دوستان و همرزمان همسرم بود که می پرسید همسرت نیامده است؟ گفتم قرار شد امروز بیاید. هر وقت آمد می گویم به شما سر بزند. تازه رکعت آخر نماز را تمام کرده بودم که دوباره زنگ درب حیاط به صدا درآمد. پسرم رفت درب را باز کرد. دیدم همان دوست همسرم است. چشم هایش قرمز و ورم کرده بود. پیدا بود گریه کرده است. به من گفت همراه من به بیمارستان برویم، محمد عزیز مجروح شده و می خواهد شما را ببیند، در حیاط بیمارستان مرا به طرف سردخانه هدایت کردند. صدای گریه و زاری همه بلند شد. تازه فهمیدم همسرم مجروح نیست بلکه به شهادت رسیده است.

(از خاطرات آسیه حکیمی- همسر شهید)