از مدرسه رفتن من خوشحال بود/ خاطراتی از شهید توفیق خضری نژاد

شهید توفیق خضری نژاد

نام پدر: خضر

نام مادر: بگم جان

محل شهادت: شهر بانه

شهید توفیق خضری نژاد در سال 1278 در شهر بانه به دنیا آمد. در دوران کودکی بر اثر فقر مالی و نبود امکانات نتوانست به تحصیل ادامه دهد و از همان دوران نوجوانی با کارگری برای این و آن زندگی را می‏گذراند. وی در دوران جوانی با دختر دینداری به نام بهجت ولی آقایی ازدواج کرد و حاصل این ازدواج یک فرزند دختر بود به نام خدیجه.

وی در شهر بانه سکونت داشت. در سال 1359 گروهکهای ضد انقلاب، جنگی ناخواسته را به شهر تحمیل کردند. در اثر این درگیری‏ها تعدادی از مردم مسلمان بانه به خاک و خون کشیده شدند. در همین درگیری‏ها در روز چهارم اردیبهشت ماه سال 1359 خمپاره‏ای به منزل مسکونی ایشان اصابت کرد و در اثر ترکش خمپاره این مرد فداکار به درجه‏ رفیع شهادت نایل و به دلیل نبود امکانات و وضعیت غیرعادی شهر توسط همسایگان در گورستان روستای بوئین پایین به خاک سپرده شد و لاله‏ای دیگر به دشت لالگان ایران زمین رویید. روانش شاد باد.

از مدرسه رفتن من خوشحال بود

پدرم فردی مهربان و دلسوز بود. او فردی دیندار بود و همواره ما را به رعایت دستورات الهی تشویق می کرد. او بسیار نیکوکار بود و به هرکسی که نیاز داشت کمک می‏کرد. ما وضع مالی خوبی نداشتیم. پدرم کارگری می‏کرد؛ از صبح تا شب کار می‏کرد و شب خسته و کوفته به خانه بر می‏گشت، اما هیچگاه در خانه خستگی خودش را بروز نمی‏داد. با اینکه وضع مالی خوبی نداشتیم وقتی هنگام مدرسه رفتن من فرا رسید، او به هر شکلی بود وسایل و مقدمات تحصیل من را فراهم کرد و با رویی گشاده و در حالی که بسیار خوشحال بود مرا به مدرسه فرستاد.

پدرم همیشه به من می‏گفت: سعی کن تا جایی که می‏توانی درسهایت را خوب بخوانی تا با سواد شوی، آدم بی سواد نمی تواند حقایق دنیا را ببیند.

خاطره‏ای از خدیجه‏ی خضری نژاد فرزند شهید