شهید گروهبان یکم یدالله رحیمی

در خانواده‌ای کشاورز متولد شد. پدرش فتح‌الله و مادرش خدیجه نام داشت. در یکی از روستاهای شهر سنندج بنام باباریز سکونت داشتند. همچون خیلی از ساکنین روستا از طریق کشاورزی و باغداری زندگی‌شان اداره می‌شد. با سپری شدن دوران طفولیت برای یادگیری علم و دانش در دبستان روستا ثبت‌نام گردید. تحصیلات ابتدایی را با موفقیت به اتمام رسانید و با اخذ مدرک تحصیلی پایه‌ی ششم نظام قدیم به دبیرستان راه یافت. پس از سه سال تحصیل در دبیرستان، یک سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی به استخدام ارتش درآمد و پس از گذراندن دوره‌های آموزشی در لشکر 81 زرهی کرمانشاه سازماندهی شد. طبق برنامه‌های خاص ارتش، پرسنل جدیدالاستخدام مدام درحال آموزش بودند و می‌بایست در کنار یادگیری فنون مختلف نظامی، توان استفاده از انواع خودروها را یاد می‌گرفتند و وی در همان سال‌های اول خدمت موفق به اخذ گواهی‌نامه‌ی رانندگی شد.

همزمان با دوران انقلاب در اهواز خدمت می‌کرد و همانجا ازدواج کرد و زندگی ساده‌ای را آغاز نمود. ثمره‌ی زندگی‌ او دو فرزند است که سرانجام در چهارم آذرماه سال 1359 در منطقه عملیاتی مهران در حین درگیری با مزدوران عراقی بر اثر اصابت ترکش خمپاره شربت گوارای شهادت را نوشید. پیکر پاکش پس از تشییع بر روی دستان مردمان خوب زادگاهش، در قبرستان تایله‌ی سنندج به خاک سپرده شد.

..... زمان خدمتش در اهواز مستأجر ما بود. بعد از مدتی سکونت در خانه­ی ما، از من خواستگاری کرد و زندگی مشترک ما شکل گرفت. در همان دوران نامزدی به خانه‌ی یکی از دوستانش در اندیمشک -که بعدها شهید[1] شد- دعوت شدیم، زندگی ساده و باصفایی داشتند، در آن مهمانی رو به من کرد و گفت: روزی می‌شود ما هم یک زندگی ساده و باصفا داشته باشیم.

خیلی زود زندگی ما هم شروع شد و صاحب دو فرزند شدیم، با همان حقوق کمی که از ارتش می‌‌گرفت زندگی ساده و خوبی داشتیم و با وجود این که در شهر اسلام‌آباد غرب مستأجر بودیم، اما هیچوقت از کمک به محرومان غافل نبود، بویژه به بچه‌های یتیم کمک می‌کرد و می‌گفت: این‌ها باید زندگی کنند. مدام در جبهه بود، روزی گفتم: اگر تو شهید شوی، من با این وضع چه کار کنم گفت: تو بچه‌ها را به نحو احسن تربیت کن و اضافه کرد اگر تو تنها شوی بهتر از این است که بیگانگان به کشورمان وارد شوند.

(سرکار خانم ثریا رستم کرامتی همسر شهید)