شهید «عبدالله نظری» که بود؟

به گزارش نوید شاهد کردستان؛ شهید عبدالله نظری روز یکم فروردین ماه سال ۱۳۳۳ میان خانواده‌ای متدین و متعهد در روستای «حسین آباد سارال» از توابع شهرستان دیواندره به دنیا آمد و در همان دوره طفولیت پدرش (احمد) دار فانی را وداع گفت.
عبدالله دوران کودکی را در زادگاهش سپری کرد و به دلیل نبود امکانات تحصیلی و آموزشی در روستا از نعمت سواد در مدرسه بی بهره شد، اما بنا به عرف منطقه، وی همزمان با کار و فعالیت کشاورزی نزد ماموستا در مسجد روستا به آموختن علوم قرآنی و احکام پرداخت و پس از مدتی با استفاده از کلاس‌های نهضت، خواندن و نوشتن را به خوبی یاد گرفت.
محیط با صفای روستا و مهر و عطوفت مادری مهربان به نام (صراحی) باعث شد تا عبدالله بر اساس تعالیم و پیام روح بخش و انسان ساز اسلام رشد و نمو پیدا کند.
از فضایل اخلاقی وی می‌توان به قناعت، صبر و شجاعتش اشاره کرد که عبدالله به این خصایص معنا بخشیده بود، چون خود درد کشیده بود درد مظلومین و ستمدیدگان را خوب می‌شناخت و برای التیام درد مظلومان و زدودن چهره مظلومیت از مردم دیارش از هیچ کمکی دریغ نمی‌کرد و با تمام توان به یاری دردمندان می‌شتافت.
عبدالله در رعایت موازین اخلاقی بسیار دقت داشت و سعی می‌کرد نه با شعار و حرف بلکه با رفتار و عمل در هدایت دیگران نقش داشته باشد.
هنوز هم رشادت، شجاعت و شهامت، خوش اخلاقی و شیرین کلامی عبدالله نقل محافل است و کسانی که وی را می‌شناختن و با او همراه بودند صحه بر این ادعا می‌گذارند.
با شناختی که عبدالله از ماهیت رژیم شاهنشاهی داشت و با توجه به اعتقادات و نگرشش نسبت به اسلام و انقلاب با عاملان و عناصر رژیم شاه همواره در مبارزه بود و با ظلم وستمی که در منطقه روا می‌داشتند مقابله می‌کرد.
با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ایران باری مبارزه با گروهک‌های ضد انقلاب به صف مجاهدان پیشمرگ مسلمان کرد پیوست و با لیاقت و شایستگی که در میدان نبرد با دشمن از خود نشان داد طولی نکشید که به فرمانده یکی از گروهان‌های گردان حضرت رسول (ع) در دیواندره انتخاب شد.
روحیه سرشار از دلاوری عبدالله باعث شده بود تا همرزمانش در میدان نبرد با دشمن از هیچ چیز واهمه‌ای نداشته باشند و همواره پیروز میدان بودند.
وی در عملیات‌های فراوانی شرکت داشت و بار‌ها تا مرز شهادت پیش رفت، اما هیچ چیز و هیچکس نمیتوانست او را از ادامه راهی که انتخاب کرده بود باز دارد به طوریکه در یکی از عملیات‌ها به شدت مجروح شد و با توصیه پزشکان معالج باید مدت طولانی را به استراحت می‌پرداخت و از شرایط بحرانی و جنگ دوری می‌کرد، اما بعد از بهبودی مختصر و نسبی دوباره به میدان بازگشت، او خود را وقف اسلام و امام (ره) کرده بود.
عبدالله یکی از مهره‌های موثر و یکی از ستون‌های شکست ناپذیر گردان به حساب می‌آمد و هر جا گروهک‌های ضد انقلاب نقشه‌ای برای ضربه زدن به انقلاب و نیرو‌های انقلابی طراحی می‌کردند، او به بهترین نحو ممکن معادلات دشمن را به هم می‌زد و به گونه‌ای به دشمن ضربه وارد می‌کرد که تا بعد‌ها توان مقابله را به دست نمی‌آوردند.
این پیشمرگ مسلمان کرد پس از سال‌ها مجاهدت و از جان گذشتگی، سر انجام در روز نهم آذر ماه ۱۳۶۲ حین نبردی بی امان با گروهک‌های ضد انقلاب در روستای کانی سفید از توابع شهرستان دیواندره به شهادت رسید و پیکر مطهرش پس از تشییع در گلزار شهدای این شهر به خاک سپرده شد.