ارزاق کوپنی /شهید محمد امین غریبی کانی پان
محمد امین، فرزند مولود و آمنه در تاریخ دوم تیر ماه سال یکهزار و سیصد و یازده شمسی در روستای کانی پان سنندج به دنیا آمد. پدر و مادرش کشاورز و دامدار بودند و از این طریق روزی حلال خانوادۀ خود را کسب می کردند. دوران خردسالی او در فقر و نداری و همچنین ظلم و ستم خوانین و اربابها گذشت. با رسیدن به سن مدرسه، از نعمت آموختن سواد محروم ماند زیرا هیچ گونه امکانات تحصیلی و آموزشی در آن دورره روستا ها وجود نداشت. بنابراین از همان دورۀ خردسالی مجبور به کار کردن و کارگری شد. در سن جوانی تشکیل زندگی مشترک داد که ثمرۀ آن هشت فرزند (شش پسر و دو دختر) میباشد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، به دلیل نبود درآمد کافی با خانوادۀ خود روستا را ترک کرده و به شهر سنندج مهاجرت نمود. چند سال به کارگری پرداخت. سپس به عنوان نگهبان، در یک شرکت به کار مشغول گردید. سرانجام در تاریخ ٢ ̷ ۵ ̷۱٣٦۵ در جریان حملۀ ددمنشانۀ هواپیماهای رژیم عراق به شهر سنندج، مورد اصابت ترکش بمب قرار گرفت و در سن پنجاه و چهار سالگی به مقام رفیع شهادت نائل گردید. پیکر مطهر شهید محمد امین غریبی کانی پان به همراه سایر شهدا گرانقدر این حادثه تشییع و در گلزارشهدا بهشت محمدی سنندج به خاک سپرده شد.
ارزاق کوپنی :
با شروع تجاوزات ارتش عراق به خاک میهن اسلامی ما، ارزاق عمومی به صورت کوپنی درآمد تا همۀ مردم یکسان بتوانند از ارزاق موجود استفاده کنند. همسرم یک روز صبح کوپن ها را برداشت تا با آن روغن و برنج و پنیر و... بگیرد. ظهر که برگشت چند کیسۀ نایلونی سنگین دستش بود. آن ها را گوشۀ اتاق گذاشت. نهارش راکه خورد، لباس پوشید، نایلون ها را برداشت که بیرون برود. اما پشیمان شد. و دوباره برگشت و نایلون ها را گذاشت . شب پس از صرف شام دوباره به قصد بیرون رفتن نایلون ها را برداشت. پرسیدم کجا می روی؟ ارزاق را کجا می بری؟ انگار اصلا نشنید. جواب نداد و رفت. یکی دو ساعت بعد برگشت. پرسیدم ارزاق را کجا بردی؟ آرام گفت : وقتی جواب ندادم یعنی دیگر نپرس. ارزاق را برای چند بچه یتیم و بی سرپرست بردم. پرسیدم چرا بعد از ظهر آن را نبردی؟ گفت : ترسیدم کسی ببیند و کار من حالت تظاهر و ریا پیدا کند.از خاطرات خانم شرافت کریمی، همسر شهید :
