نگاهي به زندگي پیشمرگ مسلمان کُرد شهيد محمد صالح رحمانی
نويد شاهد كردستان:
سال 59 گروهکهای ضد انقلاب وارد روستای ننور (محل زندگی) شهیدشدند. اوبا شعارهای فریبنده گروهکها مخالف بود و به صراحت به آنان اعلام نمودکه شعار خودمختاری شماها خیر خواهانه نیست ، ما در اسلام خودمختاری نداریم. شما حقیقت را وارونه به مردم و جوانان منتقل می کنید و به اسم خودمختاری آنها را منحرف می کنید.
به همین خاطراو را به همراه چندنفردیگرازاهالی روستا دستگیروبه مدت 40روز در زندان دوله تو، زندانی نمودند.
بعد از آزادی ، به عنوان پیشمرگ مسلمان کُردجذب سپاه بانه گردید. تصمیم گرفت تا روستا را ترک واعضای خانواده اش را به شهرمنتقل کند.گروهک ها از این تصمیم مطلع شدند و روستا را محاصره کردند تا بدینوسیله او را به شهادت برسانند و مانع هجرت خانواده شوند.
امّا شهید بر تصمیم خود مصمّم بود و بدون توجّه به تهدیدات گروهک ها به همراه تعدادی از همرزمانش به روستا برگشت ، و با کمین گروهک ها مواجه گردید و طی درگیری شدید و رشادت زیاد آنها را ناکام گذاشت وهمسر و چهار فرزندش را از روستا خارج نمود.
وی علی رغم اینکه تاپایان پایه چهارم ابتدایی بیشتر درس نخوانده بود ، امّا در حد یک فرد دانش آموخته آگاهی داشت.
او با
اعتقادی که به خطرات گروهک های ضد انقلاب برای مردم و جوانان داشت،تا لحظه شهادت
با آنان مبارزه فکری و مسلحانه نمود و در خیلی از درگیریها علیه آنها شرکت کرد،
حتی مدتی نیز همرزم شهید چمران بود.
اودر جوانی نیز با رژیم طاغوت مخالف بود ودر زمان رژیم سابق موقعی که به سن 18 سالگی رسید حاضر به انجام خدمت سربازی نشد وبه کشور عراق رفت و در آنجا نیز ازدواج نمود .
شهید رحمانی سرانجام درروز 15خردادسال 1363 براثر بمباران شهربانه توسط رژیم بعثی عراق به درجه رفیع شهادت نائل آمد.[1][2]
