خاطره اي از دانش آموز شهيد رضا علي بهمني

«خدا حافظ»1

روز بيست و دوم بهمن سال يكهزار و سيصدو شصت به حكم عشق و وظيفه به راهپيمايي رفتيم، در روز بيست و دوم بهمن نيز از همان ابتداي صبح جهت شركت در راهپيمايي بيرون رفته بود، ظهر از مراسم راهپيمايي برگشت، همه چيز عادي بود، او دانش آموزي ساعي و تلاشگر بود، بدين سبب ظهر تا غروب را مشغول انجام تكاليف مدرسه‌ بود. ساعاتي از شب گذشته بود، رضا علي هم همراه ديگر اعضاي خانواده به خواب رفت، حدود ساعت 5/10 شب بود كه ديديم با تمام توان در منزل را مي كوبند، رضاعلي با سرعت به حياط رفت و با صداي آهسته‌اي گفت: كيست؟ پشت در منتظر شنيدن پاسخ بود كه به ناگاه درب منزل را به رگبار بستند، همه سراسيمه به داخل حياط رفتيم، ديديم كه رضا علي در خون غلتيده است، بالاي سرش رفتيم، با صداي آهسته گفت: داداش من مُردم خداحافظ و در همان لحظه جان به جان آفرين تسليم كرد و به ديدار حق شتافت.