خاطره اي از دانش آموز شهيد حبيب الله زماني

«من شهيد مي‌شوم»1

خانة ما در روستاي دادانه بود، در شهر منزلي را براي حبيب‌‌‌الله اجاره كرده بوديم تا او درس بخواند. تابستانها براي كار كردن به تهران مي‌رفت، در تابستان سال 1357 در واقعة روز هفده شهريور ميدان ژاله (شهدا)، در تظاهرات شركت كرده بود، خبر آوردند كه ايشان شهيد شده‌اند. خيلي نگران بوديم، بعد از چند روز به روستا برگشت، گفتيم خبر شهادتت را براي ما آورده بودند، گفت در تظاهرات شركت داشتم، اما سعادت نداشتم كه شهيد شوم، ولي بالاخره من شهيد خواهم شد و امام به كشور باز خواهند گشت و كساني خواهند بود كه از خون من دفاع كنند. بعد از يك هفته به سنندج برگشت، حدود چهل روز از برگشتنش گذشته بود كه سنندج نيز شلوغ شد، يك روز عصر خبر آوردند كه حبيب الله مجروح شده است، يك گلوله به او اصابت كرده بود يكي از آشنايان او را به بيمارستان رسانده بود، پزشكان گفته بودند، گلوله را از بدنش درآورده‌ايم پس از يك هفته او را به تهران اعزام كردند، در تهران نيز پنج بار عمل شد، اما گلوله را در نياوردند. به پدرش گفته بودند حبيب‌الله يك هفته ديگر ترخيص مي‌شود. پدرش برگشت، گفت الحمدالله حالش بهتر است، آمده‌ام برايش لباس ببرم، ترخيص مي‌شود، اما وقتي برگشته بود، به او گفته بودند كه فرزندش شهيد شده است، او را در بهشت زهرا غسل داده بودند، بعداً معلوم شد عمال رژيم پهلوي او را عمداً به شهادت رسانده‌‌اند.