خاطراتي از دانش آموز شهيد فرهنگ كرمي

«امروز جبهه مهمتر است»1

چند ماهي از آغاز جنگ تحميلي سپري شده بود، نيرو‌هاي مردمي به تدريج مهيا مي‌شدند تا عازم ميدان‌هاي مبارزه شوند. اولين گروه داوطلبان بسيجي آماده شدند، فرهنگ و دوستش يدالله رضايي، اولين دانش آموزاني بودند كه از سريش آباد، همراه اين گروه به منطقة ايلام اعزام شدند. روز هفتم ماه محرم بود، فرهنگ وسايلش را برداشت و نزد من آمد. پاكت و يك دفترچة بانكي به من داد و گفت: در بانك مقداري پول دارم آن را خرج بچه‌ها كن! من به جبهه مي‌روم! گفتم: فرهنگ جان! تو درس داري نبايد به جبهه بروي! نگاهي به من انداخت و گفت: درس را ول كن امروز جبهه مهمتر است، بعد با عجله از خانه خارج شد، بعد از رفتنش پاكت را باز كردم، وصيت نامه‌اش در آن بود، بچه‌ها برايم خواندند، نوشته بود: مادرم! بعد از شهادت من، گريه و زاري نكن و به شهادت فرزندت افتخار كن!

يك روز جنازة شهيدان حسين و رضا و حشمت الله حيدري را آوردند، از نگاههاي مردم فهميدم كه فرهنگ من هم شهيد شده است، اما پيكر مطهرش را دو ماه بعد، در يك روز سرد زمستاني ‌آوردند، روزي كه آسمان قهر كرده بود و سياهي ابر‌ها همه جا گسترده شده بود، در حين تشييع پيكر پاك فرهنگ، ناگهان هوا آفتابي شد.

«كتابعلي را كتك زد»1

سال 1357 سراپايش شور و شعور شده بود، حضوري مؤثر در تظاهرات و حركت‌هاي ضد رژيم داشت، در شهر سريش‌‌آباد، پاسگاه ژاندارمري  مسؤل كنترل اوضاع شهر بود. يكي از درجه داران پاسگاه به نام كتابعلي سوار موتور سيكلت 80 مي‌شد و مسؤل گشت پاسگاه بود، او مرتب در كوچه و خيابان‌ها در حال گشت زني بود، يك روز كه كتابعلي از مقابل ادارة آموزش و پرورش فعلي سريش آباد (مدرسة خاقاني سابق ) عبور مي‌كرد، فرهنگ از پشت، ترك موتور او را گرفت، پياده‌اش كرد و به او گفت: كتابعلي! تاكي مي‌خواهي براي رژيم فاسد مزدوري كني؟ مردم بپاخاسته ‌اند و از امام خميني حمايت مي‏كنند، ان‌شاءالله بزودي انقلاب پيروز خواهد شد و همة شما را رسوا خواهيم كرد، در يك لحظه كتابعلي را بر خاك نشاند و كتك مفصلي به او زد بعد صحنه را ترك كرد، طولي نكشيد كه مأموران ژاندارمري، محله را به محاصره در آوردند و مردم را با زور وادار كردند كه فرهنگ را معرفي كنند، اما از آنجا كه مردم همه حامي انقلاب اسلامي بودند، تحت هيچ شرايطي حاضر به همكاري نشدند.