خاطره اي از دانش آموز شهيد پيمان اميري

«يك روح در دو جسم»1

عشق و علاقة پيمان به حضرت امام (ره) و انقلاب اسلامي غير قابل وصف بود، وقتي توانست به عضويت بسيج درآيد لحظه‌اي درنگ را جايز نشمرد، با اينكه سنش كم بود و در جواني شربت شهادت نوشيد، اما منشأ خدمات فراواني بود. ايشان با شهيد عبدالناصر رشيديان بسيار صميمي بود؛ گويي يك روح بودند در دو جسم، هيچ‌گاه بدون هماهنگي با يكديگر، كاري را انجام نمي‌دادند، هر دو از فدائيان امام بودند، در سال 67 قصد عزيمت به جبهة جنوب را كردند، مدتي در آنجا ماندند و سپس به مريوان اعزام شدند، زندگي بدون همديگر، براي آنها معني نداشت، خدا خواسته بود كه اين دو با هم بزرگ شوند و با هم سعادت حضور در جبهه را پيدا كنند و با هم به شهادت برسند، همرزمانش مي‌گفتند: در پايگاهي كه استقرار داشتيم، آب نبود و مي بايست براي آوردن آب به چشمه‌اي دور مي‌رفتيم، داوطلب خواستيم، پيمان و عبدالناصر فوراً آماده شدند و رفتند، ظرف‌ها را پر از آب كرده بودند اما هنگام بازگشت مورد اصابت تركش خمپاره بعثيان قرار گرفته بودند و خونشان در هم آميخته بود تا درخت انقلاب اسلامي را بارور كنند. يك روز قبل از شهادت تلگرافي فرستاده بود كه در آن ضمن طلب حلاليت از من و پدرش، ما را به صبر و بردباري دعوت كرده بود.

1- به نقل از خانم قدمخير سعيدي مادر شهيد.