زندگی شهید گیلوری

دوست شهید «احمدرضا گیلوری» می‌گوید: «دوستی من و احمدرضا برمی‌گردد به دوران نوجوانی و جوانی. او دو سال از من بزرگتر بود. بچه آرام و خوش اخلاقی بود و برای من حکم معلم را داشت. به خواندن نماز اهمیت می‌داد. او به سن تکلیف رسیده بود ولی من سیزده چهارده سالم بود. موقع ظهر که کار تعطیل می‌شد سفارش می‌کرد اول نماز بخونیم.»

دخترخاله شهید «محمدرضا گیلوری» نقل می‌کند: «خبر آمد که می‌خواهند دو شهید به کهن‌آباد بیاورند. دو قبر آماده کردند اما یک شهید آوردند. سر مزار شهید بودیم که محمدرضا بعد از فاتحه‌خوانی رو کرد به ما و گفت: این قبر خالی مال منه. مدتی بعد همان قبر نصیب محمدرضا شد.»