به مناسبت 26 مرداد سالروز بازگشت آزادگان به وطن منتشر شد
به ندای امام حسین (ع) لبیک گفتم
در وصیت‌نامه شهید گلعلی مهدوی آمده است: پدر و مادر عزیزم، برای من گریه نکنید. این ندای امام حسین علیه‌السلام است که فریاد می‌زند «هل من ناصراً ینصرنی» و من هم لبیک گفتم.
به گزارش نوید شاهد گیلان، شهید گلعلی مهدوی در سال ۱۳۴۴ در روستای سیدآباد چشم به جهان گشود. وی در دامان خانواده‌ای متدین و پرتلاش تربیت یافت و پس از طی دوران تحصیل، با روحیه‌ای متعهد و خدمت‌گزار، در امور کشاورزی روستای خود مشغول به کار شد و تلاش کرد تا نقشی مؤثر در پیشرفت و آبادانی منطقه‌اش داشته باشد.
در سال ۱۳۶۲، در اوج جوانی و با وجود شرایط دشوار کشور، گلعلی مهدوی با عشق به میهن و اعتقاد راسخ به ارزش‌های الهی، قدم در راه خدمت مقدس سربازی نهاد و وارد ارتش جمهوری اسلامی ایران شد. پس از گذراندن دوره آموزشی درجه‌داری، به استخدام رسمی ارتش درآمد و در لشکر ۲۱ حضرت حمزه (ع) – تیپ مکانیزه ۸۲ زرهی به انجام وظیفه پرداخت.
شهید مهدوی، با انگیزه‌ای استوار و ایمان راسخ، پس از مدت کوتاهی به جبهه‌های نبرد حق علیه باطل اعزام شد. وی که دل در گروی دفاع از میهن و حراست از کیان انقلاب داشت، در تاریخ پانزدهم اسفندماه ۱۳۶۲، در حوالی پاسگاه، جان خود را فدای آرمان‌های والای خود و ملت کرد و به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
در وصیت‌نامه جاودانه‌اش که بیانگر شجاعت، ایمان و اخلاص اوست، آمده است:
«پدر و مادر عزیزم، برای من گریه نکنید. این ندای امام حسین علیه‌السلام است که فریاد می‌زند: «هل من ناصراً ینصرنی» و من نیز لبیک گفتم.»
این جملات گویای روح بلند و عزم راسخ شهید است که با پیروی از رهبر راستین خون‌ها، خود را برای فداکاری در راه حق آماده ساخت.
زندگی کوتاه، اما پرنور گلعلی مهدوی سالک‌معلمی، الگویی جاودان برای نسل‌های آینده است؛ جوانی که در لحظه‌ای حساس از تاریخ کشور، از آرامش زندگی دنیوی گذشت و در میدان نبرد، با نثار جان، فصل جدیدی از ایثار و آزادگی را رقم زد. یاد و خاطره او همچنان در دل خانواده، همرزمان و مردم ولایتمدار ایران زنده است و راهش چراغ راه مستضعفان و آزادگان جهان باقی خواهد ماند.
