جوانی از ور سفلی که پیش از تولد دخترش به دیدار معبود شتافت
به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، شهید مجتبی کریمی در سوم مهرماه سال ۱۳۴۳، در خانواده‌ای مؤمن و زحمت‌کش در روستای وَر سفلی از توابع شهرستان محلات چشم به جهان گشود. کودکی‌اش را در کنار همسالانش و در شرایط ساده روستایی، با کمترین امکانات رفاهی گذراند.
تحصیلات ابتدایی را در دبستان ابن‌سینا و دوره راهنمایی را در مدرسه اندیشه با موفقیت به پایان رساند. از همان کودکی، با نماز و روزه انس گرفت؛ با آنکه به دلیل گلودرد در روزه‌داری مشکل داشت، این موضوع را از مادرش پنهان می‌کرد. در کنار تحصیل، همواره به پدرش در کار کشاورزی کمک می‌کرد و روحیه‌ای پرتلاش و مسئولیت‌پذیر داشت.
در سن ۱۶ سالگی، با شنیدن ندای رهبر انقلاب، دل به جبهه سپرد و برای دفاع از اسلام و میهن، راهی جنگ شد. پس از نخستین اعزام، به عضویت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و بیش از نیمی از دوران خدمت دو ساله‌اش را در جبهه‌ها گذراند.
در سال ۱۳۶۲، در ۱۷ سالگی، با دختری از خانواده‌ای متدین ازدواج کرد. تنها ده روز پس از آغاز زندگی مشترک، دوباره به جبهه بازگشت. حاصل این پیوند، دختری به نام زهرا بود؛ نامی که خود شهید برای فرزند در راهش انتخاب کرده بود.
همسر شهید، با افتخار از خاطرات زندگی کوتاه اما پرمهرشان می‌گوید:
«وقتی به مرخصی می‌آمد، با ذوق برای فرزند نوزادمان لباس می‌خرید. همیشه مرا به تربیت اسلامی فرزند سفارش می‌کرد. آن شب، در خواب گفت "این بار شهید می‌شوم"؛ بیدارش کردم و اشک در چشمانش حلقه زده بود. هیچ‌گاه اجازه نمی‌داد کار سنگینی انجام دهم و در مسائل دینی راهنمای من بود.»
شهید کریمی، مهربان و خوش‌اخلاق بود؛ به نماز، حجاب، و احترام به والدین بسیار سفارش می‌کرد و در رفتار با مادر و همسرش، نهایت ادب و محبت را به‌جا می‌آورد. پیش از آخرین اعزام، با تمام مردم روستا خداحافظی و طلب حلالیت کرده بود؛ گویی دلش گواه شهادت می‌داد.
در نهایت، در یازدهم خردادماه سال ۱۳۶۴، در حالی‌که فرمانده دسته در گردان ولی‌عصر (عج) از لشکر ۱۷ علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) بود، در منطقه عملیاتی طلائیه، در یکی از عملیات‌های پدافندی، به شهادت رسید. پیکر پاکش در زادگاهش، در میان اندوه و افتخار مردم، به خاک سپرده شد.
منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی
