اين زخم‌ها، كه سرد و كبودند...

نویدشاهد:

پاداش دست‌هايِ تو، بودند

اين زخم‌ها، كه سرد و كبودند

گفتي كه دست‌هايِ نجيبت

عمري، رفيق پنجره بودند

گفتم: كه بي‌تو، پنجره هامان

شعري شبيه گريه، سرودند

آن عشق‌هاي ساده‌ي ديروز

حالا اسير آهن ودودند

از ماه و مهر هم، گله دارم

دايم پي فراز و فرودند

مرديم و گريه‌هاي تو، افسوس!

پايان اين گلايه، نبودند

شاعر:مريم تيكني

منبع: كتاب سوختگان وصال، نكوداشت جانبازان شيميايي، نهاد نمايندگي مقام معظم رهبري در دانشگاه تهران، دفتر هنر و ادبيات، 1381 صفحه: 44