شهید علی امینی در سالروز شهادتش

سخن از مردی است که در راه خدا و در راه مبارزه با کفر و متجاوزین بعثی با کمال و خلوص نیت و از خود گذشتگی جان بر کف شهید شد. این مرد علی امینی است. اولین باری که وی را دیدم روزی بود که به اردوگاه داربلوط برای اعزام به خط مقدم رفته بودیم و در آنجا ابتدا ما را به صف کردند و بعد از تذکراتی که توسط برادر مسئول اردوگاه داده شد و بیاناتی که توسط یکی از برادران روحانی شد ناگهان متوجه صدای نوحه سرایی این مرد شدم ابتدا با صلوات هایی که می گفت و با تکبیرهایی که می گفت پاکی او را در برابر اسلام و عاشق بودن بر امام و جدی بودن او را در راه مبارزه با کفار و ظالمین از صدام تا سادات و بگین و اربابشان آمریکا را ثابت می کرد و از همین جا توجه من را و هر شخصی که صدای او را می شنید به خود جلب می کرد. آن روز گذشت و روزهای بعد همیشه در اول وقت اذان می گفت و دعا می خواند و سرود و نوحه سرایی می کرد و از این ها گذشته زبان گویایی داشت. از هر فرصت استفاده می کرد و از فرهنگ اسلام و قوانین اسلام و رشادت های مردان اسلام در صدر اسلام را بازگو می کرد و از جنایات رژیم و اربابش در جهان سخن می گفت. او همیشه بچه ها را چون یک پدر دلسوز پند و اندرز می داد چه از لحاظ دستورات اسلام و چه از لحاظ دستورات نظامی و احتیاط کاری و دیگر کارها او در مصرف لباس و غذا خیلی دقت می کرد. مثلا هیچ وقت کنسرو نمی گرفت و به نان و پنیر قانع بود. بچه ها هر وقت او را می دیدند خیلی خوشحال می شدند و هرچه در فکر داشتند از یاد می بردند و به او فکر می کردند. او خیلی به بچه ها روحیه می داد و سخنان شیرین می گفت. خلاصه بچه ها را سرگرم می کرد و با اخلاق اسلامی که داشت به دیگر بچه ها درس می داد که انسان که در راه خدا قدم بر می دارد باید کاملا دست از تعلقات مادی و کارهای شیطانی دست بکشد تا پاک شده و به سوی خدا پر کشید. می رویم به روز قبل از حادثه از بچه ها شنیدم که آمده پیش آنها از دین از جهان از آخرت و از امام از صدام برایشان گفته است. با آنها گپ زده بود و به آنها گفته بود که 9 فرزند دارم. پدر پیری هم دارم. او برایم نامه نوشته که یباد یک سری به عیالت و بچه ها بزن می خواهم همین روزها مرخصی بگیرم و بروم پیش آنها و دوباره می گوید بچه ها من صبح ها می روم از توی دره آب می آورم هواستان جمع باشد مرا نگاه کنید. یکدفعه مرا نزنید و خیلی حرف ها برایشان زده بود و نوحه سرایی برایشان کرده بود و دست آخر یکی یکی بچه ها را در بغل می کند و می پرسد و خداحافظی می کند و می گوید من همین روزها می روم. شاید یکدیگر را ندیدیم و بعدا خداحافظی می کند و از پیش آنها می رود و شب حادثه یعنی غروب آن روز آمد از من آینه و قیچی گرفت و صورت و سبیل را کوتاه کرد و بعد خداحافظی کرد. صبح روز حادثه بچه های همسنگر علی امینی حدود 13 ـ 14 نفر بودند اینها باما و سنگر فرماندهی حدود 500 ـ 600 متر دور بودند و چون ما بالای قلعه چغالوند بودیم بردن آب بالا برای وضو ساختن مشکل بود. لذا تیمم می کردیم و این بچه ها ( منظور بچه های سنگر علی امینی ) همیشه از توی شیار می رفتند توی دره و آب می آوردند و وضو می ساختن ( یادآوری می کنم که پیوسته از طرف ما و فرمانده و مسئول بچه ها به آنها می گفتیم که نروید آب بیاورید یا می روید خدایی ناکرده روی مین یا جلوی دید دشمن هستید و یک وقت برنامه ای ناگوار پیش می آید. شما تیمم کنید. خدا قبول می کند ولی آنها گوش نمی دادند ) ولی بر عکس آن روز صبح شهید علی امینی از توی شیار نمی رود و از روی بلندی شیار می رود که یکدفعه می رود روی زمین و بچه ها چون صدای انفجار می شنوند و می گویند امینی خمپاره خورده و من آنروز صبح پستم بود و از ساعت 3 تا 7 مخابراتی بودیم نشسته بودم که یکدفعه صدای داد و فریاد بچه ها بلند شد که فلانی ترکش خورده و مردم و مسئول وفرمانده با عجله به طرف محل حادثه رفتیم وقتی 5 ـ 6 متری جنازه رسیدیم دیدیم که آثاری از خمپاره نیست اینجا میدان مین است و بعد مین ها را خنثی کردن و سه چهار نفری از توی مین ها جنازه او را آوردیم و بعد به تدارکات و از آنجا به گیلانغرب فرستادیم. این بود کل جریان و برداشتی که از وی داشتم. خصوصیاتی که داشت اگرچه در اثر یک اشتباه شهید شد ولی آن قلب پاک و با صفا و آن نیت پاک او و عشق او به راهش و هدفش ثابت کرد که او شهید خواهد شد و شهادت حق او بود. یادش گرامی و راهش پر رهرو باد. و من الله توفیق. والسلام. 1360/11/15

 نامه شهید