طاهر علی ؛ سرباز کوچک امام

طاهرعلي، زماني كه به سن بلوغ رسيد، به منظور يادگيري فن و حرفه راهي شهر شد و فن جوشكاري را آموخت و در ا ين زمينه به مرحله­ي استادي رسيد و چند سال از اين راه امرار معاش مي­كرد، اما به دليل آسيبي كه از اين طريق به چشمانش رسيد اين شغل را رها كرد و به استخدام اداره­ي كشاورزي شهرستان بيجار درآمد.اين روستازاده ­ي دردمند، با شنيدن نواي سروش انقلاب اسلامي، به اين حركت توفنده­ ي مردمي پيوست و چون قطره­اي از درياي خروشان ملت ايران وظيفه­ اش رادر اين زمينه به انجام رسانيد.شهيدعلي محمدی ارادت ويژه ­اي به حضرت امام(ره) داشت و هميشه خود را سرباز كوچكي از خيل سربازان خميني مي­دانست و در اطاعت امر رهبر و مقتدايش گوش به فرمان بود.

نحوه شهادت

با شروع تجاوز رژیم بعث و نواخته شدن شيپور جنگ، نهاد ناآرامش به جوششي دوباره درآمد و بارها به مسوولين اداره مراجعه كرد تابا رفتن او به جبهه­ هاي جنوب موافقت كنند،اما او به منطقه­ ي مريوان اعزام گرديد و مدت­ها در مصاف با دشمنان ايران اسلامي به سر برد و قصد داشت بعد از اتمام مأموريتش در مريوان عازم جبهه­ هاي جنوب شود، اما خداوند سرنوشت ديگري را براي او رقم زده بود واو رامهمان خوان رحمتش كرد و در روز 11 اسفندماه  1364 جسم پاكش آماج تركش بمب هواپيماهاي رژيم بعث قرار گرفت واز خاك به ا فلاك رسيد و خون سرخش نقشبند لوح بقای ايران سرافراز گرديد.

شمارش لحظه ­ها 

با شروع جنگ تحميلي، طاهر آرام و قرار نداشت، به طور عجيبي احساس مسووليت مي­كرد و تمام دغدغه­اش شده بود جنگ و مبارزه با دشمن بعثي، به همين خاطر مرتب مراجعه مي­كرد تا به جبهه اعزام شود ،اما شرايط كاري او طوري بود كه اجازه نمي دادند خودش تنهايي برود. لذا اصرارهاي او به نتيجه رسيد و قرار شد او را اعزام کنند، وقتي به منزل برگشت، چهره ­اش مثل غنچه شكفته شده بود. گفتم: چي شده؟ خيلي خوشحالي، گفت: بالاخره به آرزويم رسيدم، قرار است بزودي به جبهه بروم. از همان لحظه شروع كرد به آماده كردن مقدمات و مرتب كردن وسايلش، آرام و قرار نداشت، نه فقط روزها را مي­شمرد كه روز موعود فرا رسد، بلكه ساعت­ها و دقيقه­ ها را نيز شمارش مي­كرد و پی در پي مي­گفت: بالاخره اين روز كي مي­رسد. روز موعود فرا رسيد، شب قبل از اعزام از فرط شادي در پوستش نمي­گنجيد و خوابش نمي­برد، صبح هم خيلي زود بيدار شد خودش راجمع و جور كرد و راه افتاد تا از قافله­ ي سپاه عشق عقب نماند. رفت، مدتي در جبهه بود، مأموریتش تمام شد، دوباره برگشت، در اعزام دوم نيز كه به مريوان رفت و شهيد شد، همان بي قراري اعزام اول را داشت و ثانیه ها را براي رسيدن لحظه­ ي اعزام شمارش مي­كرد.(1)

عشق به خانواده

طاهر،مظهر كامل محبت و وفاداري بود، انسان را خداوند با وديعت نهادن عشق و محبت در درونش او را به جايگاهي والا رسانده است. اما سيلان و غليان اين خصلت نيكو وصفت حسنه در بين انسان­ها بسيار با هم متفاوت است، طاهر در اين زمينه يك استثنا بود، او تقديم جانش را براي رفاه و آرامش خانواده، كمترين متاع مي­دانست و هميشه مي­گفت: اگر نياز باشد، در راه آسايش و آرامش اهل خانه، حاضرم جانم را هم تقديم كنم. بسيار بي ريا و با محبت بود و هر چه را مي­گفت ، از سرصدق و راستي بود. او عاشق خانواده­ي بزرگ كشورش وهم ميهنانش هم بود واز نظر او كشور خانواده­ ي گسترده ­تري است كه تمام ويژگي­هاي خانواده­اي خود انسان را دارد و بايد براي امنيت و آرامش مردمش از همه چيز گذشت و راحت جان را در امنيت مردم كشور طلب كرد و با همين روحيه و ايمان راهي جبهه شد و جان را خالصانه تقديم امنيت كشور كرد.(2)